— Добра было-б, — сказаў Дон-Кіхот, — каб вашы высокасці распарадзіліся выкінуць адсюль гэтага дурня, які нагаворыць тысячы недарэчнасцей.
— Клянуся жыццём герцага, — сказала герцагіня, — я не пушчу Санчо ні на крок ад сябе. Мне ён вельмі падабаецца, бо ён вельмі разважлівы.
— Дзякую вам, — сказаў Санчо, — за вашу добрую думку пра мяне. А хачу я вам расказаць вось што. Запрасіў адзін ідальго з майго сяла, — вельмі багаты і наогул знатны чалавек, — з-за яго многа год таму назад у нашым мястэчку адбылася сварка, у якой, калі не памыляюся, быў замешаны сен’ёр мой Дон-Кіхот, а таксама быў паранены гультай Тамарыльё. Хіба ўсё гэта не праўда, сен’ёр пан мой?
— Ды кажы карацей! — ледзь-ледзь стрымліваючы сябе, сказаў Дон-Кіхот.
— Такім чынам, я кажу, сен’ёры мае, — казаў Санчо, — што гэты самы ідальго, якога я таксама добра ведаю, як свае рукі, запрасіў да сябе абедаць беднага, але шаноўнага земляроба. Такім чынам, калі гэты земляроб прышоў у дом памянёнага ідальго, запрасіўшага яго, — ён памёр ужо, але мяне пры гэтым не было, бо я ў той час пайшоў жыць у Тэмблеке…
— Заклінаю вас жыццём вашым, сын, — сказаў поп, — вярніцеся хутчэй з Тэмблеке і канчайце сваё апавяданне, не пахаваўшы ідальго, калі не хочаце яшчэ другіх хаўтур.
— Справа ў тым, — сказаў Санчо, — што калі абодва яны сабраліся сесці за стол — мне здаецца, што я вось цяпер бачу іх як нельга больш выразна — земляроб прасіў ідальго, каб той сеў на шаноўнае месца, а ідальго настойваў, каб земляроб заняў гэта месца, кажучы, што ў яго доме трэба слухацца яго волі. Але земляроб, які ганарыўся сваёй ветлівасцю і добрым выхаваннем, ні за што не згаджаўся, покуль нарэшце ідальго не раззлаваўся. Паклаўшы абедзве рукі яму на плечы, ён сілай пасадзіў яго, кажучы: „Сядайце-ж, неабцёсаны чалавек. Бо куды-б я ні сеў, я буду галавой для вас!“ Вось маё апавяданне, і я шчыра думаю, што яно зусім не недарэчы тут.
