зумееш, гэткі ты дурань, што, убачыўшы ў табе жартаўніка, могуць падумаць, што я які-небудзь ашуканец або самазваны рыцар!
Санчо як нельга больш шчыра абяцаў свайму пану, што праз яго ніколі не даведаюцца, хто яны.
Дон-Кіхот апрануўся, накінуў на плечы яркачырвоную мантыю і ў гэтым уборы вышаў у вялікую залу, дзе герцаг і герцагіня ўжо чакалі яго. Акружыўшы яго, пажы з вялікай урачыстасцю і пышнасцю павялі яго ў другую залу, дзе быў накрыты багата прыбраны стол на чатыры асобы. Герцагіня і герцаг падышлі да дзвярэй залы, каб сустрэць яго, і з імі суровы поп з тых, што драбязою сваіх душ вымяраюць вялікасць душы другіх людзей.
Усе яны абмяняліся многімі ветлівасцямі і нарэшце падышлі да стала. Герцаг запрасіў рыцара сесці на шаноўнае месца ля стала. Хаця Дон-Кіхот адмаўляўся, гаспадар так настойваў, што госцю давялося згадзіцца. Духоўная асоба змясцілася супроць Дон-Кіхота, а герцаг і герцагіня па абодвух баках. Убачыўшы мноства цэрамоній і ўпрашванняў, каб рыцар заняў шаноўнае месца за сталом, Санчо сказаў:
— Калі міласць ваша дазволіць, я раскажу гісторыю, якая здарылася ў маім сяле з прычыны гэтых месцаў за сталом.
Толькі Санчо гэта сказаў, як Дон-Кіхота кінула ў дрыжыкі. Ён не сумняваўся ў тым, што яго зброеносец скажа найвялікшае глупства. Санчо глянуў на свайго пана, зразумеў яго і сказаў:
— Не бойцеся, міласць ваша, што я саб’юся з дарогі або скажу што-небудзь неабдуманае: я не забыў парад, якія не так даўно міласць ваша мне давала.
— Нічога гэтага я не помню, — адказаў Дон-Кіхот, — кажы, што хочаш, толькі кажы хутчэй, але спачатку падумай пра тое, што ты збіраешся сказаць.
— Я так добра абдумаў гэта, што цяпер я ў поўнай бяспецы, як званар на званіцы.
