Пра тое, што адбылося ў Дон-Кіхота з яго зброеносцам, і пра іншыя ў вышэйшай ступені цікавыя падзеі
Як толькі ахмістрыня ўбачыла, што Санчо замкнуўся з яе панам, яна адразу-ж пайшла шукаць бакалаўра Сансона Караско.
Калі Караско ўбачыў яе, ён запытаў:
— Што гэта, сен’ёра ахмістрыня, здарылася ў вас?
— Нічога не здарылася, сен’ёр Сансон, апрача таго, што пан мой так і ломіцца…
— Як ломіцца, сен’ёра? Можа ён пашкодзіў сабе якую-небудзь частку цела?
— Не, не, ён ломіцца ў дзверы свайго вар’яцтва. Я хачу сказаць, бакалаўр душы маёй, што ён зноў кідае дом, каб шукаць на свеце сваіх прыгод. У першы раз яго прывезлі да вас ляжачым папярок асла, усяго пабітага; у другі раз ён прыехаў на вазу, запёрты ў клетку, куды, па яго словах, ён трапіў зачараваны. Ён быў худы, жоўты, з вачыма, уваленымі глыбока, да самых перагародак мозга. Для таго, каб вярнуць яму чалавечы выгляд, я пусціла больш шасцісот яек, як гэта вядома ўсяму свету і маім курам, якія не дадуць мне схлусіць.
— Гэтаму я ахвотна паверу, бо вашы куры такія тлустыя і добра выхаваныя, што яны ні за што не сказалі-б адной рэчы замест другой, калі-б нават і лопнулі з гэтай прычыны. Але вы не бойцеся, калі ласка. Ідзіце дахаты, а я прыду зараз да вас, і вы ўбачыце цуда.
— Гора маё! — сказала ахмістрыня і з гэтымі словамі пайшла, а бакалаўр адразу-ж накіраваўся да папа, каб параіцца з ім пра тое, пра што будзе паведамлена ў свой час.
Калі Дон-Кіхот і Санчо зачыніліся, між імі адбылася гутарка, якую гісторыя перадае з вялікай дакладнасцю і праўдзівасцю.
— Сен’ёр, — пачаў Санчо, — я ўжо абламаў маю жонку, так што яна адпускае мяне з вашай міласцю, куды вам захочацца.
