біцца як мага хутчэй хрісціянкай, напаўняе мяне захапленнем. Але радасць, перажываемая мною пры думцы, што я належу ёй, а яна — мне, парушаецца тым, што я не ведаю, ці знайду я на маёй радзіме куток, дзе-б я мог прытуліць яе.
Больш мне няма чаго, сен’ёры, паведаміць вам пра маю гісторыю. Пакладаюся на добры ваш разгляд меркаваць пра тое, ці была яна займальнай і прыемнай.
у якім паведамляецца пра тое, што адбылося яшчэ на заезджым двары, і пра многія іншыя рэчы, заслугоўваючыя быць расказанымі
Скончыўшы сваё апавяданне, палонны змоўк.
— Магу вас упэўніць, сен’ёр капітан, — сказаў яму дон Фернандо, — умельства, з якім вы расказалі гэтую дзівосную гісторыю, роўна цікавасці і займальнасці расказаных вамі падзей. Задавальненне, якое дало ваша апавяданне, такое вялікае, што мы былі-б рады слухаць вас нанава.
Потым дон Фернандо і ўсе астатнія прапанавалі капітану свае паслугі. Палонны падзякаваў, але не захацеў прыняць ніводную з велікадушных прапаноў.
Надышла ноч. Калі зусім сцямнела, да заезджага двара пад’ехала карэта, а за ёю некалькі верхавых, якія патрабавалі начлега. У адказ гаспадыня сказала, што на ўсім заезджым двары няма ні пядзі незанятага месца.
— Як-бы там ні было, — абвясціў адзін з верхавых, — але месца павінна знайсціся для сен’ёра суддзі, які прыехаў сюды.
Даведаўшыся пра стан госця, гаспадыня замяшалася і сказала:
— Сен’ёр, справа ў тым, што ў мяне няма пасцелі. Калі сен’ёр суддзя вязе з сабой пасцель, дык няхай ён зойдзе ў ваш дом. Муж мой і я гатовы даць яму нанач уласны пакой.
— Няхай будзе так, — сказаў стрэмянны.
У гэты час з карэты вышаў чалавек, вопратка якога паказвала, што ён — суддзя. Ён вёў пад руку маладую дзяў-
