рачыся на агонь да таго часу, пакуль звужаныя яго зрэнкі не нагадвалі двух клічнікаў.
З надыходам цемры кот, Поль і місіс Піпчын нязменна знаходзіліся на сваіх звычайных месцах; і Поль, унікаючы кампаніі майстра Байтэрстона, прадаўжаў вывучаць вечарамі місіс Піпчын, ката і агонь.
Місіс Уікем па-свойму тлумачыла дзівацтвы Поля. У правілы місіс Піпчын уваходзіла ўтрымліваць яе ўласную «маладую дзеўку» — такое было ў місіс Піпчын родавае імя для служанак — ад дачыненняў да місіс Уікем, але Беры мела права падтрымліваць зносіны з гэтай часткай дома, калі яны не перашкаджалі выкананню розных спраў, якімі яна займалася няспынна з раніцы да ночы, і ад гутаркі з Беры місіс Уікем рабілася лягчэй на душы.
— Які ён прыгожанькі хлопчык, калі спіць! — сказала неяк вечарам Беры, калі прынесла вячэру місіс Уікем і спынілася, каб паглядзець на Поля, які спаў.
— Ах! — уздыхнула місіс Уікем. — Так і павінна быць.
— Ну, не дрэнны ён калі і не спіць, — заўважыла Беры.
— Так, пані. О, так! Такой была і дачка майго дзядзькі, Бетсі Джэйн, — сказала місіс Уікем.
Беры, здавалася, была не супроць таго, каб прасачыць, якая сувязь існавала паміж Полем Домбі і дачкою дзядзькі місіс Уікем, Бетсі Джэйн.
— Жонка майго дзядзі, — прадаўжала місіс Уікем, — памерла якраз таксама, як яго матуля. Дачка майго дзядзі гаравала якраз таксама, як майстар Поль. Дачка майго дзядзі іншы раз замаражвала кроў у жылах людзей, — вось што!
Міс Беры, натуральна, запыталася, чаму. Але місіс Уікем, пераймаючы звычай многіх лэдзі ў яе становішчы, прадаўжала развіваць сваю думку без усякай скрухі.
— Бетсі Джэйн, — сказала місіс Уікем, — была такім мілым дзіцем, якога толькі можна хацець. Лепшага я не магла-б хацець. Усімі хваробамі, якія толькі могуць быць у дзяцей, Бетсі Джэйн перахварэла. Сударгі бывалі ў яе таксама часта, — сказала місіс Уікем, — як у вас прышчы, міс Беры.
Міс Беры мімаволі зморшчыла нос.
— Бетсі Джэйн, — самым урачыстым тонам прадаўжала місіс Уікем, — даводзілася таксама кепска, як і гэтаму дзіцяці, і яна змянілася таксама, як змянілася гэтае дзіця. Часцяком здаралася мне бачыць, як яна сядзіць і думае, думае, перадумвае таксама, як ён. Часцяком здаралася мне бачыць яе такой-жа старой, старой, як ён. Я лічу, міс Беры, што гэта дзіця і Бетсі Джэйн знаходзяцца ў зусім аднолькавым становішы.
— Дачка вашага дзядзі жыве? — запыталася Беры.
— Так, міс, жыве, — адказвала місіс Уікем з урачыстым
