— Час, бачыце, блізкі к абеду, — сказала Полі.
Але дзякуючы снеданню яе спадарожніца стала больш чым абыякавай да гэтага сур’ёзнага меркавання; таму яна не надала яму ніякага значэння, і яны вырашылі прарабіць «маленькі круг».
Выявілася, што ад учарашняй раніцы жыццё зрабілася цяжкім беднаму Байлеру па віне форменнай вопраткі Літасцівых Тачыльшчыкаў. Вулічная моладзь не магла пагадзіцца з гэтым касцюмам. Ніводзін юны шалапай не мог утрымацца, убачыўшы касцюм, каб не накінуцца на бяскрыўднага яго носьбіта і не зрабіць яму шкоды. Яго закідалі каменнем на вуліцы. Яго спіхалі ў канавы; запырсквалі гразёю; энергічна прыціскалі да слупоў. Хлапчукі, зусім незнаёмыя з яго асобай, зрывалі ў яго з галавы жоўтую шапку і пускалі яе за ветрам. Ногі яго не толькі ганьбілі і знеслаўлялі, але іх мацалі і шчыпалі. Гэтай самай раніцай, накіроўваючыся ў школу Тачыльшчыкаў, ён атрымаў зусім незаслужаны сіняк пад вокам і быў за яго пакараны настаўнікам, пераросшым былым Тачыльшчыкам лютага нораву, які быў назначан настаўнікам, бо нічога не ведаў і быў ні да чаго непрыгодзен, і чый бязлітасны стэк выклікаў стаўбняк ва ўсіх тоўсташчокіх хлапчукоў.
Вось чаму ідучы назад Байлер шукаў глухіх сцежак і прабіраўся вузкімі праходамі і задворкамі, каб унікнуць ад сваіх катаў. Калі-ж яму давялося выйсці на галоўную вуліцу, злы лёс прывёў, яго, нарэшце, туды, дзе група хлапчукоў, якіх узначальваў люты малады мяснік, чакала, ці не будзе ім выпадку павесяліцца. Калі сярод іх апынуўся Літасцівы Тачыльшчык, яны дружна зараўлі і накінуліся на яго.
У гэты самы час Полі, безнадзейна паглядаючы ўдоўж вуліцы, пасля добрай гадзіны хадзьбы, заявіла, што няма сэнсу ісці далей, як раптам убачыла гэтае відовішча. Ледзь згледзеўшы яго, яна ўскрыкнула і, перадаўшы майстра Домбі чорнавокай, кінулася на выручку свайго злашчаснага сынка.
Нечаканасць, як і бяда, не ходзіць адна. Уражаная С’юзен Ніпер і яе двое юных выхаванцаў былі выратаваны прахожымі з-пад самых калёс праязджаўшай карэты, перш чым зразумелі, што здарылася, і ў гэты момант (дзень быў кірмашовы) пачуліся аглушальныя крыкі: «Шалёны бык!»
У самы перапалох, калі на яе вачах людзі кідаліся і крычалі, і пападалі пад калёсы, і хлапчукі біліся, і шалёныя быкі насоўваліся, і нянька сярод усіх гэтых небяспек разрывалася на часткі, Фларэнс ускрыкнула і пусцілася наўцёкі. Яна бегла, пакуль не змаглася, упрашаючы С’юзен бегчы за ёю; але, зразумеўшы, што другая нянька асталася ззаду, яна спынілася, ломячы рукі, і з жахам, які цяжка апісаць, пераканалася, што нікога каля яе няма.
— С’юзен, С’юзен! — закрычала Фларэнс, у прыпадку роспачы ўсплёскваючы рукамі. — О, дзе яны, дзе яны?
