— Якімі б сумнявальнымі ні былі для мяне падставы іменна цяпер успамінаць гэту падзею з прыемнасцю, — сказаў містэр Домбі ўсё тым-жа велічным тонам, як быццам яна ні прамовіла ні слова, — аднак, місіс Домбі, трэба захоўваць прыстойнасць перад грамадою. Калі вы, місіс Домбі, сябе не паважаеце…
— Так, не паважаю, — сказала яна.
— Пані, — закрычаў містэр Домбі, стукнуўшы па стале кулаком, — будзьце ласкавы выслухаць мяне! Я кажу, што калі вы абсалютна сябе не паважаеце…
— А я кажу, што не паважаю абсалютна, — сказала яна.
Ён паглядзеў на яе, але твар, які павярнуўся да яго, не змяніўся-б, нават калі-б ёй у вочы паглядзела смерць.
— Каркер, — звярнуўся містэр Домбі больш спакойным тонам да гэтага джэнтльмена, — з прычыны таго, што вы і раней былі пасярэднікам паміж мною і місіс Домбі і з прычыны таго, што я не маю намеру парушыць правілы прыстойнасці, паколькі гэта датычыць асабіста мяне, то я папрашу паведаміць місіс Домбі, што, калі яна абсалютна сябе не паважае, я сябе некалькі паважаю і, значыцца, пацвярджаю маё распараджэнне на заўтра.
— Перадайце вашаму ўладару, сэр, — сказала Эдзіт, — што я бяру на сябе смеласць перагаварыць з ім аб гэтым прадмеце ў бліжэйшы час і што я буду гаварыць з ім сам-на-сам.
— Пані, — сказаў яе муж, — містэр Каркер ведае прычыну, якая прымушае мяне адмовіць вам у гэтай просьбе, і з гэтай прычыны яму дазваляецца не перадаваць вашага даручэння.
Ён заўважыў, што яна адвяла вочы, і прасачыў за яе позіркам.
— Тут знаходзіцца ваша дачка, сэр, — сказала Эдзіт.
— Мая дачка тут астанецца, — сказаў містэр Домбі.
Фларэнс, якая ўстала з-за стала, зноў села, закрываючы твар рукамі і дрыжучы.
— Мая дачка, пані… — пачаў містэр Домбі.
Але Эдзіт перапыніла яго; хоць яна не павысіла голас, ён гучэў так выразна, што яго можна было-б пачуць і ў навальніцу.
— Паўтараю вам, што я хачу гаварыць з вамі сам-на-сам, — сказала яна. — Калі вы не звар'яцелі, прыслухайцеся да маіх слоў.
— Я маю права, пані, — запярэчыў яе муж, — гаварыць з вамі калі і дзе мне захочацца. А мне хочацца гаварыць тут і цяпер.
Яна ўстала, нібы хацела выйсці з пакоя, але пасля зноў села і, пазіраючы на яго ў поўным спакоі, сказала тым-жа тонам:
— Кажыце!
