каюць лэдзі. Нарэшце, тубылец расчыніў дзверы, і пасля некаторай паузы з'явілася вельмі квітнеючая, але не вельмі маладая лэдзі.
— Дарагі мой містэр Домбі, — сказала лэдзі, — баюся, што мы спазніліся, але Эдзіт рана вышла шукаць цікавага пейзажа для эскіза і прымусіла мяне яе чакаць. Каварнейшы з маёраў, — працягнула яна яму мязінец, — як маецеся?
— Місіс Ск'ютон, — сказаў містэр Домбі, — дазвольце мне аказаць майму сябру Каркеру, — містэр Домбі мімаволі зрабіў націск на слове «сябра», нібы кажучы: «Я дазваляю яму карыстацца гэтай адзнакай», — гонар быць вам прадстаўленым. Вы чулі ад мяне пра містэра Каркера.
— Дапраўды-ж, я ў захапленні, — міласціва сказала місіс Ск'ютон.
Містэр Каркер, зразумела, быў у захапленні.
— Ах, божа мой, дзе-ж Эдзіт? — аглядаючыся, усклікнула місіс Ск'ютон. — Дарагі мой містэр Домбі, ці не будзеце вы так ласкавы…
Містэр Домбі пайшоў ужо шукаць яе. Праз секунду ён вярнуўся, ведучы пад руку тую самую элегантна апранутую і вельмі прыгожую лэдзі, якую містэр Каркер сустрэў у засені дрэў.
— Каркер… — пачаў містэр Домбі. Але яны так яўна пазналі адзін другога, што містэр Домбі змоўк у здзіўленні.
— Я ўдзячна гэтаму джэнтльмену, — сказала Эдзіт, велічна нахіляючы галаву, — за тое, што ён нядаўна выратаваў мяне ад прыставанняў назойлівай жабрачкі.
— Я ўдзячан лёсу, — нізка кланяючыся, сказаў містэр Каркер, — за тое, што ён дараваў мне магчымасць зрабіць такую нікчэмную паслугу той, чыім слугою я маю шчасце быць.
Калі яе вочы на секунду спыніліся на ім, а пасля апусціліся, ён прачытаў у гэтым пабліскваючым і праніклівым позірку падазрэнне, што з'явіўся ён не ў той момант, калі ўмяшаўся, але цішком сачыў за ёй раней. А калі ён гэта прачытаў, яна прачытала ў яго вачах, што яе недавер'е не пазбаўлена падстаў.
— Мне надзвычай прыемна, — сказаў містэр Домбі з вельмі важнай галантнасцю, — што джэнтльмен, так цесна звязаны са мною, як Каркер, меў гонар і шчасце зрабіць хоць-бы нязначную паслугу місіс Грэйнджэр. — Містэр Домбі пакланіўся ёй. — Але гэта ў некаторай ступені мяне і засмучае, і, дапраўды, я пачынаю зайздросціць Каркеру, — ён, сам таго не ўсведамляючы, зрабіў націск на гэтых словах, нібы разумеючы, што яны павінны здацца вельмі дзіўнымі, — зайздросціць Каркеру, бо на маю долю не выпала гэтага гонару і гэтага шчасця.
Містэр Домбі зноў пакланіўся. Эдзіт аставалася нерухомай, толькі губы яе пагардліва скрывіліся.
— Я ў захапленні, містэр Каркер, — сказала ў часе снедання лэдзі-маці, паглядзеўшы на яго ўхвальна ў ларнет, — што ваша
