— Я магу сама сабе паваражыць, — быў адказ.
— Эх, красуня, вы няправільна варожыце. Вы дрэнна варажылі, калі сядзелі тут. Я вас бачу. Дайце мне срэбную манетку, красуня, і я вам скажу ўсю праўду. Па твары відаць, красуня, што вас чакае багацце.
— Ведаю, — адазвалася лэдзі, ганарліва праходзячы міма і панура ўсміхаючыся. — Я гэта раней ведала.
— Як! Вы мне нічога не дасцё? — заенчыла старая. — Вы мне нічога не дасцё за тое, што я вам паваражу, красуня? Ну, а што вы мне дасцё, каб я вам не варажыла? Дайце што-небудзь, а не то я буду крычаць вам услед! — закаркала старая, аж шалеючы.
Містэр Каркер, міма якога павінна была прайсці лэдзі, вышаў з-за дрэва, калі яна ішла наўкось, да сцежкі, рушыў ёй насустрач і, зняўшы капялюш, калі яна параўнялася з ім, загадаў старой змоўкнуць. Лэдзі падзякавала яму паклонам за тое, што ён умяшаўся, і пайшла далей.
— Ну, дык вы дасцё мне што-небудзь, ці я буду крычаць ёй услед! — запішчала старая, пляскаючы рукамі і напіраючы ўсім целам на яго выцягненую руку. — Або, паслухайце, — дадала яна, нечакана прыцішыўшы голас, паглядзеўшы на яго пільна і на секунду нібы забыўшыся пра аб'ект свайго гневу, — дайце мне што-небудзь, а не то я закрычу вам услед!
— Мне ўслед, старэнькая? — адазваўся загадчык, апускаючы руку ў кішэню.
— Так, — сказала жанчына, упорна не спускаючы з яго позірку і працягваючы высахлую руку. — Я ведаю!
— Што вы ведаеце? — запытаўся Каркер, кідаючы ёй шылінг. — Ці ведаеце вы, хто гэта лэдзі?
Старая падхапіла шылінг, прысела на жылісты корань старога дрэва, дастала з-пад чапца кароткую чорную люльку і моўчкі пачала курыць, пільна пазіраючы на субяседніка.
Містэр Каркер засмяяўся і павярнуўся на абсацах.
— Добра, — сказала старая. — Адно дзіця памерла, і адно дзіця жыве. Адна жонка памерла, і другая ідзе на змену. Ідзіце ёй насустрач!
Міма сваёй волі загадчык зноў азірнуўся і спыніўся. Старая, якая не выняла з рота люлькі і, прадаўжаючы курыць, чвякала і мармытала, нібы гутарачы з нябачным духам, паказала пальцам у той бок, куды ён ішоў, і зарагатала.
— Што гэта вы сказалі, звар'яцелая старая? — запытаўся ён.
Жанчына мармытала, чвякала, курыла і ўсё яшчэ паказвала ўперад, але не сказала ні слова. Развітаўшыся з ёю не вельмі ласкава, містэр Каркер рушыў далей, але, дайшоўшы да павароту і азірнуўшыся праз плячо на ствол старога дрэва, зноў убачыў палец, які паказваў па-ранейшаму ўперад, і яму пачуўся прарэзлівы голас старой: «Ідзіце насустрач!»
У гасцініцы ён пераканаўся, што падрыхтаванні да ўтончанага пачастунку скончаны і містэр Домбі, маёр і снеданне ча-
