наведванне так удачна супала з нашай сёнешняй паездкай. Гэта цудоўнейшая прагулка!
— Кожная прагулка цудоўная ў такой кампаніі, — адказваў Каркер, — але думаю, што гэтая і сама па сабе надзвычай цікавая.
— О! — усклікнула місіс Ск'ютон, томна завішчэўшы ад захаплення. — Замак чароўны! Успамінаючы аб сярэдневякоўі… і да таго падобным… гэта сапраўды дзівосна. Вы любіце сярэдневякоўе, містэр Каркер, праўда?
— О, так, зразумела, — сказаў містэр Каркер.
— Карціны ў замку проста бажэственыя! — сказала Клеапатра. — Спадзяюся, вы абажаеце карціны?
— Адважуся вас запэўніць, місіс Ск'ютон, — сказаў містэр Домбі, велічна ўхваляючы свайго загадчыка, — што Каркер разбіраецца ў карцінах, у яго прыроджаныя здольнасці іх ацэньваць. Сам ён вельмі не благі мастак. Не сумняваюся, што ён будзе зачарован густам і майстэрствам місіс Грэйнджэр.
— Чорт пабяры, сэр! — закрычаў маёр Бегсток. — У мяне такая думка, што вы — Каркер Надзвычайны і можаце рабіць усё.
— О! — скромна ўсміхнуўся Каркер, — вы за вельмі многа ад мяне чакаеце. Я вельмі мала магу зрабіць. Але містэр Домбі дае такую велікадушную ацэнку тых банальных здольнасцей, якія чалавек у маім становішчы наўрад ці не абавязан мець, тады як сам ён, будучы зусім у іншай сферы, стаіць бясконца вышэй за іх, што…
Містэр Каркер паціснуў плячыма, ухіляючыся ад далейшых пахвал, і больш не дадаў ні слова.
Увесь гэты час Эдзіт не падымала вачэй і толькі паглядала на маці, калі палкі дух гэтай лэдзі зіхацеў у словах. Але, калі змоўк Каркер, яна на секунду зірнула на містэра Домбі. Толькі на секунду; але па твары яе праслізнуў цень пагардлівага неразумення, заўважаны ва ўсякім выпадку адным чалавекам, які ўсміхаўся за сталом.
Містэр Домбі злавіў гэты позірк, калі цёмныя расніцы ўжо апускаліся, і скарыстаў выпадак, каб яго ўтрымаць.
— Баюся, вы часта бывалі ва Уорыку? — сказаў містэр Домбі.
— Некалькі разоў.
— Можа вам здасца паездка нуднай?
— О не, ніколькі.
— Ах, вы падобны да вашага дваюраднага брата Фінікса, любая мая Эдзіт, — сказала місіс Ск'ютон. — Пабыўшы адзін раз ва Уорыкскім замку, ён ездзіў туды яшчэ пяцьдзесят разоў; а калі-б ён заўтра прыехаў у Лемінгтон, — як-бы я хацела, каб гэты ангел прыехаў! — ён адправіўся туды ў наступны дзень у пяцьдзесят другі раз.
— Мы ўсе энтузіясты, ці не праўда, мама? — з халоднай усмешкай сказала Эдзіт.
