накіраваць у розныя аддзяленні фірмы. Той раніцой пісем прышло многа, і ў містэра Каркера-загадчыка было багата справы.
Выгляд чалавека, занятага такой працай, — які спыняецца, каб праглядзець звязку папер, якую ён трымае ў руцэ, размяркоўвае іх асобнымі стосікамі, бярэцца за другую пачку і праглядае яе змест, насупіўшы бровы і адставіўшы губы, размяркоўвае па чарзе, сартуе і прадумвае, — лёгка можа ўнушыць думку аб фантастычным падабенстве з гулякам у карты.
Твар містэра Каркера-загадчыка зусім адпавядаў такому ўяўленню.
І хоць інстынктам кацінага племя, не толькі дзікага, але і хатняга, не ўласціва гульня ў карты, аднак, містэр Каркер-загадчык з галавы да пят быў падобен да ката, калі песціўся ў палосцы летняй цеплыні і святла, якая ззяла на яго стале і на падлозе. З валасамі і бакенбардамі, заўсёды цмянымі, а ў яркім сонечным святле больш бескаляровымі, чым звычайна, і якія нагадваюць шэрсць плямістага, пясочнага колеру, ката, — з доўгімі пазногцямі, прыгожа завостранымі і адточанымі, з прыроджанай антыпатыяй да малейшай бруднай плямкі, якая прымушала яго іншы раз адрывацца ад работы, сачыць за падаючымі пылінкамі і змахваць іх са сваёй далікатнай белай рукі і глянцавітай бялізны, — містэр Каркер-загадчык, з хітрымі манерамі, вострымі зубамі, мяккім поступам, вельмі зыркім позіркам, ціхай украдчывай гаворкай, прыгожым выглядам, працаваў з прыкладнай настойлівасцю і цярплівасцю, нібы неадступна пільнаваў каля мышынай норкі.
Нарэшце, усе пісьмы былі разабраны, за выключэннем аднаго, якое ён адклаў для больш уважлівага прагляду. Замкнуўшы ў скрынку больш канфідэнцыяльную карэспандэнцыю, містэр Каркер-загадчык пазваніў.
— Чаму вы з'яўляецеся на званок? — так сустрэў ён брата.
— Пасыльны вышаў, а я — наступны пасля яго, — быў ціхі адказ.
— Вы — наступны пасля яго? — прамармытаў загадчык. — Гэта мне робіць гонар! Вазьміце!
Паказаўшы на стосікі распячатаных пісем, ён пагардліва павярнуўся ў крэсле і зламаў пячаць пісьма, якое трымаў у руцэ.
— Мне не хочацца турбаваць вас, Джэймз, — сказаў брат, збіраючы пісьмы, — але…
— Вы хочаце мне нешта сказаць! Я гэта ведаў. Ну!
— Мяне непакоіць Херыет.
— Херыет? Якая Херыет? Я не ведаю нікога, хто-б меў гэтае імя.
— Яна нездарова і вельмі змянілася за апошні час.
— Яна вельмі змянілася шмат гадоў таму назад, — адазваўся загадчык, — вось усё, што я магу сказаць.
— Мне здаецца, калі-б вы згадзіліся мяне выслухаць…
