— Дзякую вам, — адказваў капітан, скарыстаўшы запрашэнне. — Бадай, чалавеку лягчэй размаўляць, калі ён сядзіць. А вы не хочаце прысесці?
— Не, дзякую вам, — адказваў загадчык, прадаўжаючы стаяць — магчыма, з прычыны набытай за зіму прывычкі — спіной да каміна і пазіраючы ўніз на капітана так, нібы ў кожным зубе і ў дзяснах у яго былі вочы. — Вы набраліся смеласці, кажаце вы — хоць, дапраўды-ж, ніякай…
— Вельмі вам удзячан, прыяцель, — адазваўся капітан. — Так, смеласць прыйсці сюды па справах сябра Уольра. Соль Джылс, яго дзядзя, — чалавек навукі, і ў навуцы ён можа лічыцца, як шпаркае судно, але я яго, бадай, не назваў-бы ўмелым мараком — чалавекам практыкі. Уольр — хлопчык з надзвычай добрай аснасткай, але ёсць у яго адна загана — гэта скромнасць. Ну-с, дык вось аб чым я хацеў-бы запытацца, — сказаў капітан, прыцішыўшы голас і пераходзячы на канфідэнцыяльнае бурчэннеў, — па-сяброўску, толькі між намі, і выключна для таго, каб мне даведацца, пакуль ваш галоўны начальнік крыху аправіцца, каб я мог падыйсці к яму да самага барта. Ці ўсё тут спакойна і добра і ці рушыць Уольр у плаванне за ветрам?
— А як вы думаеце, капітан Катль? — адазваўся Каркер. — Бо вы чалавек практычны, як вы думаеце?
— Паслухайце! — сказаў капітан, вельмі абнадзеяны. — Што вы скажаце? Управах я, ці не ўправах?
— Ваша праўда, — сказаў містэр Каркер, — у мяне няма ніякіх сумненняў.
— Значыцца, кажу я, рушыць у плаванне пры добрым надвор'і! — усклікнуў капітан Катль.
Містэр Каркер усміхнуўся ў знак згоды.
— За ветрам, а вецер дзьме моцна, — прадаўжаў капітан.
Містэр Каркер зноў усміхнуўся ў знак згоды.
— Так, так! — сказаў капітан Катль з вялікай палёгкай і здавальненнем. — Я добра ведаў, які ўзяць курс. Я гэта гаварыў Уольру. Дзякую вам, дзякую вам.
— У Гэя надзвычайныя перспектывы, — заўважыў містэр Каркер, расцягваючы рот яшчэ шырэй, — перад ім увесь свет.
— Увесь свет і жонка, як кажа прыказка, — падхапіў у захапленні капітан.
На слове «жонка» (якое ён сказаў без усякага намеру) капітан запнуўся, зноў падміргнуў і, адзеўшы свой глянцавіты капялюш на набалдашнік сучкаватага кія, прымусіў яго круціцца і спадылба паглядзеў на свайго сябра, які няспынна ўсміхаўся.
— Гатоў ісці ў заклад на чвэрць пінты старога ямайскага, — сказаў капітан, уважліва прыглядаючыся да яго што я ведаю, чаго вы ўсміхаецеся.
Містэр Каркер прыняў гэта да ведама і ўсміхнуўся яшчэ шырэй.
— Адсюль гэта не выйдзе? — запытаўся капітан, ткнуўшы сучкаватым кіем у дзверы, каб пераканацца, што яны зачынены.
