— Як, кажаце вы, ваша імя? — запытаўся містэр Перч, нахіліўшыся да яго.
— Капітан, — пачуўся густы хрыплы шэпт.
— Так, — сказаў містэр Перч, кіўнуўшы галавой.
— Катль.
— О! — сказаў тым-жа тонам містэр Перч, бо ён пачуў і нічога не мог зрабіць; дыпламатыя капітана была непераможна. — Пайду пагляджу, ці не вольны ён цяпер. Не ведаю. Магчыма, і вольны на хвілінку.
— Так, так, прыяцель, я не затрымаю яго больш, як на хвіліну, — сказаў капітан, ківаючы з такой паважнасцю, на якую быў здольны.
Перч хутка вярнуўся і сказаў:
— Ці не хоча капітан Катль зайсці?
Містэр Каркер-загадчык, стоячы на дыванчыку перад халодным камінам, які быў упрыгожаны фестонамі з пакавальнай паперы, паглядзеў на ўвайшоўшага капітана не вельмі падбадзёрваючым позіркам.
— Містэр Каркер? — запытаўся капітан Катль.
— Думаю, што так, — сказаў містэр Каркер, ашчэрыўшы ўсе зубы.
Капітану спадабалася, што той адказвае з усмешкай; гэта было прыемна.
— Бачыце, — пачаў капітан, павольна абвёўшы позіркам пакой і ўбачыўшы якраз столькі, колькі дазваляў яму каўнерык, — я, значыцца, марак, містэр Каркер, а Уольр, які запісан у вас тут у кнігах, мне амаль што сын.
— Уолтэр Гэй? — запытаўся містэр Каркер, зноў агаляючы ўсе зубы.
— Уольр Гэй, ён самы, — адказаў капітан, — правільна!
У голасе капітана чулася гарачая пахвальба кемлівасці містэра Каркера.
— Я блізкі сябра яго і яго дзядзькі, — сказаў капітан. — Магчыма што вам здаралася чуць ад галоўнага вашага начальніка маё імя? Капітан Катль.
— Не! — сказаў містэр Каркер, яшчэ больш агаляючы зубы.
— Дык вось, — прадаўжаў капітан, — я маю прыемнасць быць знаёмым з ім. Я наведаў яго на Сасекскім узбярэжжы разам з маім маладым сябрам Уольрам, калі… карацей кажучы, калі спатрэбілася заключыць маленькае пагадненне. — Капітан кіўнуў галавой з бесклапотным, натуральным і ў той-жа час красамоўным выглядам. — Думаю, вам успамінаецца?
— Здаецца, я меў гонар, — сказаў містэр Каркер, — уладжваць гэту справу.
— Правільна! — адказваў капітан. — Правільна! Мелі. Цяпер я набраўся смеласці з'явіцца сюды…
— Ці не прысядзеце вы? — усміхаючыся, сказаў містэр
