магла-б і не жадала-б пярэчыць. Я думаў пра доктара Блімбера, місіс Піпчын.
— Пра майго суседа, сэр? — адазвалася місіс Піпчын. — Я лічу ўстанову доктара Блімбера надзвычай добрай. Я чула, што там правілы вельмі строгія і што з раніцы да ночы выхаванцы займаюцца толькі навучаннем.
— І плата вельмі вялікая, — дадаў містэр Домбі. — Я раіўся з доктарам, місіс Піпчын, — сказаў містэр Домбі, заклапочана прысоўваючы сваё крэсла бліжэй да каміна, — і ён зусім не лічыць Поля вельмі юным для гэтай мэты. Ён прывёў некалькі прыкладаў, калі яго равеснікі вывучалі грэчаскую мову. Калі і ўзнікаюць у мяне, місіс Піпчын, некаторыя апаскі з прычыны гэтай змены, то яны датычаць другога пункта. У майго сына, які не ведаў маткі, паступова развілася моцная — вельмі моцная — дзіцячая любоў да сястры. Што, калі разлука з ёю... — Містэр Домбі не сказаў больш ні слова і сядзеў моўчкі.
— Глупства! — усклікнула місіс Піпчын, абтрасаючы сваю: чорную бамбазінавую спадніцу і выяўляючы ўсе якасці людаедкі. — Калі ёй гэта не да густу, містэр Домбі, трэба, каб яна гэта пераварыла.
— Я гавару пра яго, дарагая пані. Пра яго.
Сістэма місіс Піпчын лёгка дапусціпа-б ужыванне гэтага метада лячэння і да любога недамагання Поля, але з тае прычыны, што жорсткія шэрыя вочы былі досыць зыркія і бачылі, што рэцэпт, які містэр Домбі, магчыма, і прызнаваў сапраўдным у адносінах да дачкі, не з’яўляецца найлепшым лякарствам для сына, то яна, уясніўшы сабе гэты пункт, заявіла, што змена абстаноўкі, новае таварыства, іншы спосаб жыцця ва ўстанове доктара Блімбера і навукі, якімі ён павінен аўладаць, вельмі хутка прывядуць да адчужэння. Было ясна, што містэр Домбі вельмі добра абдумаў гэтае пытанне, бо склаў план, з якім пазнаёміў людаедкуў, — змясціць Поля ва ўстанову доктара пансіянерам на паўгоддзе і на гэты час пакінуць Фларэнс ў замку, каб яна магла прымаць тут па суботах свайго брата.
Містэр Домбі пад канец спаткання выказаў надзею, што місіс Піпчын пакіне за сабою пост галоўнай наглядчыцы і кіраўніцы сына ў часе яго навучання ў Брайтоне; пасля, пацалаваўшы Поля, паціснуў руку Фларэнс, убачыў майстра Байтэрстона ў яго парадным каўнерыку і давёў да слёз міс Пенкі, пагладзіўшы яе па галаве (гэтае месца было ў яе надзвычай адчувальным з прычыны прывычкі місіс Піпчын стукаць па ім, як па бачонку, косткамі пальцаў).
Кожны раз, калі доктар Блімбер забіраў у рукі якога-небудзь юнага джэнтльмена, той мог не сумнявацца, што трапіць у добрыя ціскі.
Па сутнасці, установа доктара Блімбера была вялікай цяпліцай, дзе заўсёды працаваў апарат, які штучна паскараў рост. Усе хлопчыкі развіваліся дачасна.
