Гэта старонка не была вычытаная
II
Ветры ласкавымі сталі, —
ня сыплюць імжою-слатою.
Ружа з пахіленым станам
пялёсткі ўмывае сьлязою.
Нехта каліткаю скрыпнуў
з запалам, з дакорным імпэтам.
Зоры губляюць іскрынкі
на сумныя кудры поэты.
Лёгка, нэрвова ступае,
ня чуе душэўнага болю.
Песьня — ня скнара скупая, —
гармоніі, грацыі болей!
Людзі ўсе сталі „багамі“.
Пачуцьці, дашчэнту ня стлейце!
Гукі, ў сугучнасьці, ў гамы!
Маё залатое сталецьце!!!
Роспач зайшлася на скрыпцы,
у віхры стыхійным плянэта.
Нехта каліткаю скрыпнуў, —
музыкі, ў літаўры — поэта!
