Гэта старонка не была вычытаная
I
Пяшчотныя вусны душою сагрэты,
а погляд празрыста-упарты.
Ня воін Антоні, а юны поэта
схіліўся да ног Клеопатры:
пяштотныя вусны душою сагрэты.
Цалуе асмугла-ласкавыя персі
на шлюбна-бялёвай пасьцелі.
Апошнім ня будзе… ня быў як і першым…
Цалуе бясстыднае цела,
цалуе асмугла-ласкавыя персі.
О, гордасьць! О, чыстыя майскія росы!
З масьліны зьмятаў вас Горацый!
Расплецены гнеўныя чорныя косы, —
застыў пацалунак гарачы.
О, гордасьць! О чыстыя майскія росы!
Кусаюць уцехі ўсе чэрствую лусту,
і сэрцы крывавяцца болем.
Поэта юнацтва аддаў на распусту,
а песьні суровым пабоям:
кусаюць уцехі ўсе чэрствую лусту.
