Гэта старонка была вычытаная
Кожную ценьку саломку,
ломіць якую і птушка,
шчыльна у снопікі зложаць
жонка мая і дачушкі,
Зложаць, каб з поўначы сівер
дзетак каханых палеткаў
ў чорную ноч не асіліў,
як у калішняе лета.
Кукаль зьбяру я асобна,
кукаль пушчу я ды з дымам.
Веру, нязнанай красою
Заўтрага ўсходы уздыбяць.
Першае руні укосьсе
вецер студзёнасьцю ніжа.
Ў золата сьпелых калосьсяў,
ніўка мая, апраніся.
1925 г.
