Старонка:Дзіва (1927).pdf/43

НА РОДНЫХ ГОНЯХ

Першае руні укосьсе
вецер сьцюдзёнасьцю ніжа…
Ў золата сьпелых калосьсяў
ніўка мая апраніся.

Тваю рудую сарочку
з быльля, калючых асотаў
лемех парэзаў, расклочыў,
зьверху прысыпаў пясочкам.

Колькі апошняе сілы,
сілы ўзяла ты ў ратая.
Хай, як туман над асінай,
чорныя думкі растануць.

Бачыш, во хмарка на ўсходзе,
піць захацела збажынка.
Мо‘ дачакаю прыплоду
ў сьвята ліпнёвых зажынаў.