Старонка:Дзіва (1927).pdf/18

Зараз за сэрца казлыча
ночы калючы хмызьняк…
Лёс свой, лавай, закалышам,
каб пожні багатыя зьняць.

Ў сьветлае новае Сёньня
пойдзем з табою ізноў,
сонца прастрэ нам далоні,
з сонцам растане і ноч.

1925 г.

|}