Ды толькі яны ступілі некалькі сігоў, як блізюхтанька з варот пасыпаліся рэвальверныя стрэлы.
Яны махам крутнуліся ў бок.
Але Карпавіч, відаць, зачапіўся за нешта, спатыкнуўся і заваліўся.
— Таварышы! — нейкім пісклявым галаском завапіў ён: — таварышы, ратуйце!
З варот выбегла некалькі чалавек белай гвардзіі са знаёмым Абдзіраловічу па лазарэце капітанам Гарэшкам за даводцу. Яны ў мамэнт абкружылі Абдзіраловіча.
Васіль некуды кінуўся наўцёкі і як наскрозьдоньня праваліўся.
Высокі Гарэшка злажыўся рэвальверам на ляжачага дробненькага Карпавіча.
— Капітан!! Стойце! Здурнелі!! — праразьліва загаласіў Абдзіраловіч і выставіў рукі перад Гарэшкам.
Той ня мог ужо зьдзержыцца і стрэліў, але ськівірнуўся перад рукамі, і куля папала толькі ў нагу Гаршку.
— Ая-я-я-яй!! — заякатаў, як сабака, дзядок, схапіўшыся за нагу.
— Няма чаго шкадаваць такую дрэнь, — зласьліва адказаў капітан.
— Ператрэсьці яго, — даў ён злёгку выспяткам у бок Карпавічу. — Ну, а вы прапаршчык, якім чынам укруціліся ў добрую кумпанію? Яны вас вялі пад канвоем?
