— Ігнат Восіпавіч, як гэта вы папаліся? — пазнаў яго ў шынэлі з адрэзанымі наплечнікамі і адгукнуўся Васіль. —Таварыш начальнік, — папрасіўся ён у галоўнага канваіра, — дазвольце паздароўкацца.
— Я ехаў на доктарскую камісію, я ня ведаў, што дзеецца ў месьце, і на вакзале мяне ніхто не задзержыў. Во — запіска, што ў мяне адабрана аружжа. Ішоў я, Васілёк, да вас; тут мяне арыштавалі. А я чалавек хворы і не магу змагацца з ніводнага боку. І я, таварышы, ледзь на нагах стаю, — казаў Абдзіраловіч.
— Вы яго знаеце? — спытаўся начальнік канвоя ў Васіля.
— Добра знаю.
— І я таксама, — адгукнуўся Карпавіч.
— Ну, дык можаце ўзяць яго да сябе.
Абдзіраловіч радасна выйшаў з прыкрага кола.
Яны пайшлі.
— А мама дужа хварэець, — зазначыў Васілёк.
— Ну, што ты?! — занеспакоіўся Абдзіраловіч.
— А так, дужа хварэець. Будзе рада, што вы прыдзеце.
