— Але, здалася старка. Каб ногды зусім не разьвіталася з намі. І што ёй? Здаецца-ж век як ня Бог ведаець які.
— Каб толькі, кажа, яшчэ хоць раз на паніча Ігналіка зірнуць.
— З галавы ёй нешта ня выходзіць гэны паніч.
— Ну, як жа: ўзгадавала яго, сіротку.
— А цікаўна, як ён цяпер? З чыйго боку? — пытаючы казаў Карпавіч.
І раптам, неўспадзеўкі наперадзе нехта дужа сьвіснуў.
— Стой!
Сунуўся груд людзей.
Група усякіх мястовых паноў, зьежаных і падняўшых каўняры, нейкіх яшчэ шабадраных жулікаў і двох-трох чалавек у шынэлях, абкружаная ўзброенымі чырвона-гвардзейцамі, рушыла ўгору па вуліцы.
— Свае, свае!
Яны прад‘явілі паролі і сказаліся.
— А! таварыш Гаршчок! З Газэтнага завулка? Вы як мае быць усыпалі ім, калі яны ўцякалі.
— Нічога, як трапілася, — адказаў Карпавіч.
— Васілёк! — зьняцейку пачуўся з групы арыштаваных абніжоны голас Абдзіраловіча.
