раскошны пакой і пасадзілі паміж двух жандароў.
Зараз выйшлі з другіх пакояў жандарскія афіцэры. Адзін меў у руках Гаршкова пісьмо да Архімандрыта, у каторым якраз і было тое — «Калі не аддасьцё маіх грошы — зраблю іначай з вамі».
Ізноў пачаліся распытаваньні, хто, адкуль, чым займаўся, за вошта меўся забіць архімандрыта, ці меў памагачых у нападзе?.
— У турме сядзеў?
— Ніразу, пане палкоўнік.
Афіцэру не падабалася «пане» — Гаршчок чутка заўважыў.
— Брэшаш, латруга!
— Ніяк не брашу, вашскародзе!
— Ага. Ну, мы праверым.
Прывалаклі аграмадны альбом з фатаграфіямі розных злачынцаў і зачалі лістаць і шукаць.
Доўга цягнулася гэтая работа, было горача і прыкра.
— Так! Першы раз у нас, і ведамасьцяў з другіх гарадоў аб табе няма, — сказаў палкоўнік.
— Анархіст, рэвалюцыянэр, бальшавік? — папытаў у яго далей палкоўнік.
Гаршчок вытрашчыў вочы.
Капітан усьміхнуўся.
— Мяркуючы па яго пісьму і пра-
