вапісу, пане палкоўнік — пстрыкнуў ён па пісьму.
Абодва засьмяяліся. Гаршчок пачырванеў, — што сьмяюцца з яго цемнаты.
— Ну, ты добра сьпісаў тут манастырскія парадкі, толькі як паважыўся пагражаць? што значуць словы: «Зраблю з вамі іначай»?
— Тое, што буду судзіцца за свае грошы, — адказаў Гаршчок.
— Ага, так! Ну добра.
Яны пайшлі ў другі пакой і доўга рагаталі там, яшчэ раз перачытваючы Гаршкова пісьмо, перасланае ў ахранку архімандрытам.
Адылі выйшлі.
— Ну, што-ж: хочаш, каб мы цябе адправілі на родзіну?
— Хачу, вашскародзіе, — узрадаваўся Гаршчок, думаючы, што яму дадуць безплатны праезд, як нічога нямаючаму і нявінаватаму ні ў чым.
— Добра, пішы, — сказалі пісару і пайшлі сабе.
Пісар напісаў паперу, падаў яе салдату і сказаў:
— У N-ую перасыльную.
— Як, у турму, па этапу?! скалануўся Гаршчок.
— Ато як-жа? Сам прасіў.
