— Што ты робіш?
— Нічога… вось яй-жа-Богу нічогінька…
Картачкі валяцца на зямлю. Хлопчык утупіў вочы.
Абдзіраловіч падняў іх і надта уразіўся: пабачыў сябе (маленькім хлопчыкам), пабачыў таго, што людзі казалі: „Твой бацька“. Пабачыў яшчэ некалькіх далёкіх знаёмых, што часам гасьцявалі у бацькі.
„На вечную памятку аб шчаснай пары, прагасьцёванай у мілых, прынадных Крупках у нашага каханага…“ — прачытаў ён на адвароце.
— Таўкач паноў дражніць, — сказалі наперабой дзеці. — Яго бацька прыгожую кніжку з людзьмі прынёс сабе, як панскі будынак згарэў.
Разнародныя пачуцьці збунтаваліся у яго і пакаціліся вялікім, няпрыемным клубком.
Адна душа казала: „Мне ўсё роўна… Мне ўсё роўна“…
А другая прыкра балела і маўчала.
VIII.
На паўдарозе да станцыі ёсьць невялічкія выселкі. Яны прытуліліся збоку шляху, пад узгоркам, і жывуць сваім асобным жыцьцём, у якім няма нічога супольнага з тымі, што ў балагольскіх будках едуць па шляху з N. на стан-
