— З кім? — зусім не разумее Мікола свайго Ігнася і ўзноў пытаецца:
— З кім?
— Так, з усім. Ня шкода.
— Бібліатэка, братка, згарэла.
— Ат, няхай сабе. Яны створаць сабе, калі ім будзе ў тым патрэба.
— Хто яны?
— Людзі аднэй з табою косьці і аднаго з табою цела, браце Мікола, але з духам, не папсаваным цывілізацыяй, як у цябе, — аб іх кажу…
— Ну, і што?
— Што? Нашы дзяды мардавалі вашых, а даўгі спаганяюць, бач, унукі з унукаў.
— Э, браце Ігнась, мне цяпер ня ймецца веры ў цалебнасьць каўкаскіх мінеральных водаў, — з натугаю жартуе сьціплы друг, каб ськіраваць думкі з прыкрай, нейкай дурной сьцежкі.
— Так… яны атручаны.
Мікола, згубіўшыся ў парадку, пабегаў па пакою.
— Во што, Ігнась. Буду прасіць цябе. Пасядзі ў клясе, пакуль я зьбегаю на сяло. Дзядулька там адзін памірае. Прыслаў па мяне. Нешта хоча, ведаеш, сказаць прад сьмерцяй.
— Добра. Зроб ласку.
— Даведаюся, якраз, якія навіны ёсьць. У Маскве быццам салдаты
