ён троху выстагнаўся, казала: «Уцячы, уцячы…»
VII.
Тая смутна-ціхая пара, каторую так любіў і каторая стаяла уваччу, калі думкі ляцелі да хатак Беларусі, яна ўжо даўно мінулася, калі ён прыехаў.
Ужо даўным-даўно перайшлі тыя дні, калі слабнучае сонейка яшчэ прыпякала, а селянін першы раз сёлета паліў пад асецьцю. Дым шэра-палавою стужкаю віўся па-над вільчыкам страхі і плыў угару чуць віднымі фарботамі. Цягнулася белая ніцявінка павучыньня… Вераб‘іная стая дружна хуркала з-за плоту на канаплянішча, і хлопчык бег па высокай і вузкай, нязручнай мяжы, сярод зялёных густых канапель, зганяць іх, а яны: хуррр! — паляцелі ў поле на снапы жоўтай пшанічкі ці ў лес. Емка кідаў ён шубнём і думаў з прыкрасьцю, што — ах, колькі канапеляк зьбіта, і з уцехаю, што — нічога: заўтра яго возьмуць ляшыць жыта і паднасіць сяўню.
Перайшлі тыя дні.
Перайшлі у яго там, дзе было прыгожае сонечнае раньне, курортны поезд бег ад Мінэральных Водаў пад Пяцігорска. Надта рана. Морыць сон. Пасажыры дрэмлюць. Усходзіць сонца. Далякосьці абгорнуты посіня-залатою імглою; яна пачынае таяць, і там-а-тут касулькі
