нейкі, нейкі… — яна памаўчала, — самотны нейкі і уважаеце ўхіляцца ад паязджаньня з намі.
Сэрца, яго балюча зазьнібела.
— Чаму-ж вы не адказавалі на мае пісьмы?
— Ай, ну вось… Вы ўва ўсім вінаваціце толькі мяне. Я ня пісала таму, што спадзявалася сустрэцца з вамі. Спадзявалася кождага дня, і дні беглі адзін за адным.
— Падумайце, — без абы-якога зьвязку перапырхнула яна з радасным сьмехам, — падумайце: князь рыхтуецца прыйсьці да мяне ў сваты! Чакаець толькі татусю. Ах, што за дурны чалавек, як усе мужчыны. Хоць, ведаеце, запраўды, ён паважна гэта робіць. Гэткі зьнялюбелы! Ну, што я адкажу яму? Падараваў мне стэк. Ляньце: срэбраная мышачка і якая прынадная манаграмка!
— Бывайце здаровы, Аля… так? — апаўшым голасам, абезнадзеіўшы спытаўся ён.
— Слухайце, Ігналік, калі ня хочаце пасварыцца канец з канцом, дык пакіньце сваю драматычнасьць і злуваньне, чуеце?
Паравоз запыхкаў і дзьмухнуў белаю параю. Сірэна чыстым, звонкім і зычным. голасам прапела ў сьвежым горным паветру.
