Аднак, яны ведалі, што ён мучаецца, вельмі тым уражаліся і ніякай рады даць не маглі.
Аднойчы ўраньні і надта рана, калі ён, змучаны бязсоннаю начою, туляўся у пустым парку і бязмэтна трапіў на вакзал якраз к адходу першага раньняга поезду, яго вочы стыкнуліся там ля касы з няняю Макасеяў з кошыкам у руках.
Дзяўчына кінула спуджаным вокам у бок і прамовіла:
— Аля тут… Мы паедзем на станцыю Бэштау па пірог: Валя сяньні імяніньнік.
Ен нічога не адказаў і пасьпяшыў да вагону, дзе стаяла Аля і махала новенькім гнуткім стэкам.
З весялосьцю, як быццам нічога ня здарылася ўсё добра, прывіталася яна з Абдзіраловічам і пачала апавядаць, як цікаўна зьездзілі яны ўчора.
— Аля! — у трывозе, і запыхаўся, і хапаўся скарэй сказаць усё, і дрыжачым голасам прамовіў ён. — Скажыце мне, Аля, што гэта ёсьць? Няўжо ўсё скончана?
— Вы задаліся мэтаю папсаваць мне настрой, хоць некалькі дзён ня бачылі мяне. Слухайце, Ігналік, мне-ж ня выпадае бегаць за вамі… Што могуць усе падумаць! Ці я вінавата, што вы
