адмовіцца, бадай, падставіць: вам ножку хаця-б у інтымных справах.
Латыш нэрваваўся. Абдзіраловіча кальнула.
— Гэта другое пытаньне… Але палітыку ўраду у цяперашнім складзе я лічу справядлівай і буду, у разе патрэбы, бараніць яе так, як належацца салдату, і проці усякага ворага.
— А, та-а-ак… ізноў працягнуў той і насілу, а наўмысьля усьміхнуўся; — ну, ведама, проці ўсякага ворага… Балазе ў радах гэтых ворагаў няма роднага або блізкага чалавека. Балазе й самі-ж вы, мяркуючы, так сказаць, па адзнаках звонку — белая костка.
Каб не пасварыцца, Абдзіраловіч хацеў ужо ўцячы ад сухотніка: добра — пастукалі.
— Зробце ласку! — крыкнуў латыш. Адчыніліся дзьверы, і дзяўчына — казачка, дагляданьніца хворых, падала прапаршчыку сэкрэтку.
— Вам пасланец пісулечку прынёс, — ласкава прамовіла і прыхільна паглядзела яна.
„Ігналік! Прыходзьце зараз. Чакаю. Аля“ — з радасным тамаваньнем у сэрцы прачытаў ён і пачуў ізноў прыязнасьць да раздражнёнага актора і трошку нейкую вінаватасьць перад ім,
— Даруйце, як ласка. Прашу пра-
