— Васілёк! А, Васілёк, — пачуўся грубы, але прыемны мужчынскі голас; — адчыні, браток, іду на гасьця вашага падзівіцца.
— А каб яго качкі… знайшоў калі час, — нездаволена шапарнула старая. — Завядзець цяпер сваю дуду.
Увайшоў нізенькі, з сівымі кучаравымі валасамі, дзядок у шырокім пільчаку зьверху палатнянай вышыванай кашулі, ў апорках; царамонна пакланіўся і працягнуў Абдзіраловічу руку:
— Іван Карпавіч Гаршчок, — сказаўся ён, — Васілёў таварыш, работнік на мэталу.
— Прапаршчык Абдзіраловіч, — адказаў той.
Дзядок чуў сябе вольна і гаварыў з пэўнасьцю і плаўнасьцю. Падзякаваў гаспадыні за гарбату і зараз запытаўся ў афіцэра, разглядаючы на грудзёх значок з вучылішча:
— А якіх вы, так сказаць, паглядаў на палітыку ужываеце?
— А вось пакуль што яшчэ самаазначаюся, а на фронце гэта мала карціла, — жартліва адказаў Абдзіраловіч.
— Ігнат Восіпавіч бліжэй за усяго падходзіць, пэўне, да сацыялістаў-рэвалюцыянэраў, — дзялова заўважыў Васіль.
— Ці мала яму, галубчыку, і без таго клопату было, — быццам заступалася
