равала. Узяў яго, паглядзеў, падумаў, адылі пацалаваў. Потым доўга разважаў (з прыкрасьцю, што мала, як назло, часу), як зьвярнуцца да яе на пісьме. — „Паважаная? Глыбокапаважаная?.. Ці ўзяць ды й проста чыркнуць: любая Іранька! Не, ня можна, пакрыўдзіцца, бо адчуе фальш і палічыць за фамільярнасьць“. Аж тут пачуўся тупат у перадпакою і ў дзьверы нехта заляпаў. Абдзіраловіч спадзяваўсь, што нясуць гарбату, ды памыліўся: то быў Васіль.
— Даруйце, што неўпару. Пішаце нешта?
— Ага, пісьмо да той дзяўчыны, што казаў вам.
— Ну, пішыце, я бунтаваць ня буду, — сказаў ён і сеў ля столу. Быў яшчэ смутнейшы, чымся ўчора.
— Не, я посьле дапішу, а цяпер жа трэба йсьці на хаўтуры.
— А чый у вас хрэсьцік? Ваш? Раней ніколі не хвалілісь. За што вам далі?
— Так сабе, нізавошта.
— Ну, а ўсё-ж такі?
— За ўзьведкі. Я такі чалавек: пасылаюць — пайду, але сам ніколі не наб‘юся, каб мяне паслалі. Так, няведама за што і ў героі празьвялі. Але гэта, казаў той, ня геройства.
— Як хто уважае…
— Чаму так невясёлы, Васіль, а?
