нячыстых вуліцах, загароджаных вялізарнымі, няпрыгожымі дамамі, сярод фабрычных комінаў і каля высачэннага плоту.
— Мне добра: блізка да фабрыкі, — хваліўся Васіль.
Збочылі у вузенькі завулак, узыйшлі на аграмадны панадворак з некалькімі павароткамі, са смуродам ад дзёгцю і вапны з-пад абы-як зьбітых дашчаных патрэбных каморак і, урэшце, ачынуліся каля нізенькага увойсьця ў падвал.
Васіль пастукаў.
— Наш палацу сказаў ён.
— Хто там? Ты, Васілька? — пачуўся Абдзіраловічу знаёмы, знаёмы голас нянькі.
— Я, мама, я… з госьцем. Адчыні.
Аббітыя калматаю рагожаю дзьверы скрыгнулі, і тады на парозе паказалася яна, без пары вельмі старая, з абгаркам сьвечачкі ў руцэ.
— Зробце ласку! — пусьціў Васіль гасьця наперад.
— Нічога, нічога, сьмеленька, панок, — з пытаньнем у вачох запрашала і яна, ўстаўляла абгарак у адбітае дно бутэлячкі з папераю.
— Не прызнаешся, мамка? — працягнуў Абдзіраловіч рукі.
— А хто-ж вы, панок? — І трошку памаўчала і паўзіралася. — А!! — раптам
