— Я нічога не кажу, але мне, калі на тое, праўда, што наўзьдзіў ваш гэны… маскарад, ці як ляпей сказаць, ня ведаю.
— Так… наўзьдзіў! кажаце… Ну, але ж, пане мой, дасьцё чэснае слова, што нікому нічога ня скажаце, так?
Абдзіраловіч нічога не адказаў. Яны падыйшлі пад самы дом, дзе ён жыў. Месяц ліў сваё соннае сьвятло, а нейдзе на другой вуліцы, за рагом, вартаўнік затрашчэў кляшчоткаю. Гарэшка ўзяў Абдзіраловіча за борт пальта, схіліўся і з націсканьнем слоў прамовіў яму ў самыя вочы:
— Чэснае слова, пане мой, дасьцё вы мне, што язык свой не распусьціце; але не такое, калі памятаеце, як далі ў Маскве, што?
— Я ня лічу патрэбным даваць вам нейкае слова… І ніякага слова ня дам… І будзьце ласкавы троху супакоіцца, — сказаў Абдзіраловіч, адхіліўшысь ад прыкра-тухлага гарэлачнага паху.
— А-а-а… То так! Ну, добра.
Гарэшка пастаяў нейкі час моўчкі, задумаўшысь.
— Калі вас можна бачыць на кватэры? — спытаўся потым ён.
— Абы-калі, як вярнусь са службы. Толькі ня ўноччы.
— Добра. Дабранач.
— Бывайце.
