— Васіль! — гукнуў зняцейку для сябе Абдзіраловіч, і работнік прыстоіў, пазнаючы яго.
— Ігнат Восіпавіч?! — з нясьмелаю радасьцяй прамовіў ён; ня ведаў, парукацца яму ці не.
— А я, а я, любы Васілёк, я самы! А як-жа рад нячаканай сустрэчы з табою у чужой Маскве! — і абшчапіў яго шчыра і і проста. Пацалаваліся.
— Васілёк, як быццам мяне чаго саромішся, — казаў Абдзіраловіч, — што ты, галубец? Прысядзь, родненькі. Пагамонім. Цяпер, аджа, ня тая пара — памятаеш, як цябе, ніжняга чына, ня пусьцілі са мною у залю першае клясы у Смаленску?
— Так, — ухільна адказаў Васіль, марудна трапляючы на патрэбны тон. А быў і ён здаволены.
— Ці-ж ты не салдат ужо? — спытаўся Абдзіраловіч.
— Не, мяне выпісалі з часьці, і я працую на фабрыцы. Жыву з маткаю.
— Што? і мамка тут! — крыкнуў той, ня ведаў як сказаць аб ёй, а казаць, як калі-сь, Маланка — сароміўся; — ай, як-ба добра з ёю пабачыцца. А што, здарова, тупаець, як тады?
— Ат, якое там здароўе, Ігнат Восіпавіч, — а злашчы пры гэткай дарагоўлі. Каб хаця страваваньне лепшае.
