знайсьці ратунак. Хацеў спытацца і ўзноў змоўчыў.
Яны выйшлі з „савету“ і пайшлі па вуліцы к бульвару.
— Калі вы, Іраіда Аўгенаўна, ня маеце ніводнага знаёмага вінціка ў гэтай новай пішучай машыне, дык доўга безкарысна будзеце стаяць у розных чародах, — сказаў Абдзіраловіч.
— Не, нікога ня маю, а можа й маю каго, ды ня ведаю, бо толькі сяньні прыехала сюды. Мне патрэбен перапуск у «чразвычайку», каб навесьці там спраўкі аб арыштаваных… аднаго з каторых вы добра знаеце.
— Хто-ж гэта?!
— Вучыцель, сьвядомы беларус, Мікола Канцавы.
— Ен у „чразвычайцы“?!
— Ну, ага.
— Божа мой! Мікола, добры, слаўны Мікола ў N-скай „чразвычайцы“ Гэта-ж няшчасьце! Ці якая абмылка? Трэба-ж яго ратаваць! За што, у чым справа? Іраіда Аўгенаўна, скажыце?
— Або я сама ведаю? — пытаньнем адказала яна. Прыйшлі, ператрэсьлі ўсё чыста, забралі ўсю перапіску, некаторыя беларускія кніжкі, арыштавалі самога, а з ім аднаго вучня з Горак, таксама сьвядомага беларуса, Сухавея.
— А за што?
