пяець нянька тое, што цяпер Іраньцы ўспамінаецца, ні-то нуднае, ні-то соннае.
|
Сядзела котачка на кухні, |
Пяець бабулька песьню, якую пяяла сваім дзяцём і якую соладка сама слухала восемдзесят год назад таму.
Думае думы Іранька.
Чаму з бабамі сяньні жаць не пашла? От бы ня нудзілася!
Ураньні, з расіцаю, па халадочку, люба й лёгка жаць. А за дзень замлеець сьпіначка. І сорам жа, каб яе постаць ды адзаду цягнулася. Хруп, хруп! Шуміць серп. Распаўзаюцца жучочкі, казюлечкі й божыя кароўкі. Кінулась сівая мышынка з-пад камлыжкі да свае норухны. Дарма не пашла ты сяньні з бабамі жаць, Іранька! Сьніцца табе на сонейку няведама што, і млеець тваё серданька.
Так ташнавала дзяўчына аж да вечара, то ляжала, то бегала, спакою сабе не знаходзіла, А калі ўсё паснула ў ці-
