ізноў захвалявалі яны сэрца, што узята ад зямлі і вечна туды, да яе цягнецца, ёю вабіцца і да яе гукае сярод чужога і няпрыемнага.
Гвардзеец выйняў коўдрачку, падушачку, пазваніў правадніку і з яго па,маганьнем асьцярожна зьдзеў бліскучыя, кволыя боцікі; потым, адпусьціўшы яго, разьдзеўся, склаў сьцеражліва фрэнч, ськінуў з яго пухавінку, лёг, увінуўся і заснуў з маленькім сьвістаньнем у носе.
З грыменьнем налятаў поезд на масты, паціху сіпеў падгару, лёгка імчаўся па раўнядзі сярод чорных кучак хат і садоў, дзе там-а-там блішчэлі жоўценькім і ціхім вясковым сьвятлом вакенцы, а далёка, у розных канцох, чуваць было, гаўкалі сабакі ў невядомым рускім сяле.
Лятуцелася аб працы ў вольнай старонцы, аб дзеяльнасьці…
Усё здавалася цяпер харошым, ясным і духоўна, незьясьніма на словах, зразумелым.
Навет абраз грознага, няправеднага бацькі, каторы адрокся ад народалюбца і апрашчоніка і быў рад, што яго выкінулі з універсытэту, навет ён ня быў цяпер балючым яму зданьнём.
І гледзячы на гэтага сытага, крывістага гвардзейца, ён з сумнымі думкамі нагадаў баявы вучастак свае роты ў Палесьсю, у лесе і балоце… Рота таяла.
