|
Хмаркі, як каточкі,
То як вол лабаты,
Або нібы бочкі
Зьмяняюцца хмаркі:
То з іх лось рагаты,
То з іх птах вялікі,
То шнурамі хаты…
А ужо i пушча
Стала прабуджацца, —
Некамусь ды трэба
Першым адазвацца.
Аж тут калі плёхне
У віры пры рэчцы:
Шчупаку пасьнедаць
Нехта пападзецца!
Потым на балоце
На сасне старушцы
Глушэц заіграўся,
Як смалой на пужцы.
Хіба, што глухі ён,
Бо, каб прыслухаўся,
Сваей песьні пэўне
Сам-бы застыдаўся!
Гэтакую песьню
Першы дрозд-сьпевака
Прыняў за зьневагу
Свайго брата-птака:
На шчыт елкі сеўшы,
Стаў сьвістаць, сьмеяцца,
Што той песьняй можа
З салаўём раўняцца.
|
