|
Слухае дзед вухам
У адну старонку:
Нібы нехта шэпча
Нібы хтось сьмяецца,
Нібы сціха плача —
Так усё здаецца…
Дзед на гэты шэпты,
Крадучыся ціха,
Стаў бліжэй падходзіць —
Не баіцца ліха!
Выйшаў на паляну
Стары дзед 3авала,
Туды сюды глянуў
(Чуць тады сьвітала):
Праз палянку рэчка
Бяжыць, шуміць, плача;
Дзед па пнёх праз рэчку
На другі бок скача:
А там пень дубовы
Ростам з чалавека —
Выпалена сэрца
Стаіць, як калека.
У дзюпле расьсеўшысь,
Як у сваей хаце,
Стаў выймаць дзядуля
Тут свае багацьце:
Порах, шрот, пістоны
І кавалак хлеба,
Стрэльбачку паставіў,
Глянуў ён на неба:
Там — высока нейдзе —
|
