Старонка:Дзед Завала (1910).pdf/16

— 14 —

Адны песьні пелі,
Адны думкі мелі,
Друг дружка бяз слова,
Добра разумелі:
Аж так і дапелісь
Да канца пустога;
Ой, ня строіць жарт:
Пушча, знаць, з нікога!
Аднэй штось нядзелькі
(Была, помню, бура:
Па высокім небе
Хмура йшла за хмурай),
Як пабрыў дзядуля
У свой лес знаёмы,
Так больш не папаўся
На вочы нікому.
Што з ім, бедным, стало?
Трудна адгадаці:
Ў беларускай пушчы
Гэта, брат, не ў хаце!
Мо пярун агністы
Яго абязвечыў,
Можэ зьвер пашчупаў
Косткі чэлавечай?! —
А можэ дастаўся
Ў той будынак з байкі,
Дзе коні-калекі,
Без зубоў сабак?…

Карпілоука.

|}