Капітан падняў шпагу і апусьціў… Няроўны залп азбудзіў раніцу.
— Кругом! Направа замкніся!.. Шагам арш!
Груганом сярод трупаў пачаў рыцца доктар, каб выпадкова хто-небудзь не застаўся ў жывых.
Прыгавар „суду“ быў выкананы. А сонца пазвычайнаму ліло свае праменьні, а жаўранкі паранейшаму круціліся верацяном.
Здаволены выкананьнем справы, ужо садзіўся Ластоўскі ў фаэтон, калі голаснае, дрыжачае болем і злабою „ура“ і страляніна зайцам успуганулі яго душу.
Не памятаючы сябе ад страху, Ластоўскі выскачыў з фаэтона і, хаваючыся па канавах, пабег „да лясу“.
Усё мацней і мацней зьвінела страляніна, жудасьцю напаўняючы сэрца Ластоўскага.
Страхацьцё дадавала сілы нагам Ластоўскага.
Цяжкім здалося яму афіцэрскае паліто. І ён на хаду зьняў яго і кінуў.
Цяжкім паказаўся і рэвольвэр — выкінуў і яго Ластоўскі, і ўсё бег, бег і бег без аглядкі.
32
Вецер жартліва сьпяваў.
Сінявокі дзень рассыпаў срэбныя праменьні.
Дрэвы нібы й самі сьпявалі ад птушынай шчабятні
І шчабятаньнем насіліся кулі…
Атрад, расстраляўшы паўстанцаў, быў разьбіты.
Партызаны ўварваліся на тое месца, дзе ляжалі трупы іх таварышоў.
З сіня-белымі тварамі ляжалі маладыя хлопцы.
Не хацелася верыць, што ім ужо не падняцца, каб у лясы…
Зьнялі шапкі партызаны. Прыціхлі. Расступіліся крыху… прапусьцілі Муху.
Са сьціснутымі губамі глянуў Муха на забітых.
Хто ведае, колькі болю было ў гэты час у грудзёх ляснога атамана, але з выгляду ён быў нібы спакойны.
— Выкапаць ім магілку і пахаваць! — загадаў ён.
Хлопцы ўзяліся за працу.
Трох разам і пахавалі.
— Цяпер у горад. Шукайце афіцэраў і нікога не шкадаваць! Жыхароў не чапаць! Хто кране жыхара — адказвае сваёй галавою! Атрады Мухі — ня панская армія! Помніце, таварышы.
