— Няўжо-ж мы не пасьпеем выручыць хлапцоў? Быць ня можа!
— Прыбаўляй шагу, дык пасьпеем!
На гэтым і спыняецца гутарка.
Лясное жыцьцё зрабіла з гэтых людзей ня дужа разгаворчывых.
А сёньня хлопцы так сьпяшаюцца, што нават запамяталі ўсякую прадасьцярогу. Ідуць вялікаю гурбою, усе разам, чаго амаль ніколі з імі ня было.
Крыху пааддаль атраду, з двума сваймі памочнікамі, ідзе Муха.
Ён радзіцца з імі…
— Так, так, таварышы! Я іду наперад. Якім-бы ні было чынам, а турму я адчыню. Пасьля першага выстралу ляціце на падмогу!
Таварышы Мухі з ім не спрачаліся. На тое яны былі яго таварышамі, каб добра яго ведаць. Калі ён рашыў — волі яго ня спыніць.
І, аддзяліўшыся ад атраду хуткім крокам, Муха зьнік…
Вакольнымі невялічкімі вуліцамі ўвашоў Муха ў горад.
Ніхто нават і увагі не зьвярнуў на высокага статнага селяніна, увашоўшага ў горад.
Рашучымі крокамі накіраваўся Муха па напрамку да турмы.
Калі ён вышаў на галоўную вуліцу, на яго падазрэнна глянуў паставы поліцыянт.
Муха заўсёды ішоў па галіне найвялікшага сапраціўленьня; вось чаму, заўважыўшы на сабе пільны погляд поліцыянта, ён пашоў проста на яго.
— Дзе тут жыве начальнік турмы? — запытаўся Муха.
— Ды вунь, ідзеце проста па гэнай вуліцы, самы апошні дом насупроць турмы і будзе яго памяшканьне.
Выслухаўшы поліцыянта, Муха пашоў па паказанаму ім напрамку.
Поліцыянт, моргаючы вачыма, зьдзіўлена глядзеў на адыходзіўшага селяніна.
Трэба было-б у яго паперы паглядзець, — думаў ён, да так і ня прыняў ніякага рашэньня да таго часу, пакуль Муха зусім ня зьнік.
І гэтак заўсёды рабіў Муха. Там, дзе ёсьць небясьпечнасьць, ён ішоў напралом. Гэткая сьмеласьць ня раз яго выручала.
