Сьцёпка падыходзіў да вакна і паціху кратаў сваёю рукой рашоткі, каб зразумець, чаму іх ня выламваюць і не ўцякаюць. Рашоткі былі моцныя і саўсім ня гнуліся. Гэта злавала Сьцёпку.
Прашло яшчэ некалькі гадзін; зноў зарыпелі засовы, і дзьверы адчыніліся. Да Сьцёпкі падышлі двое жаўнераў і скамандавалі:
— Выходзь наперад! Дапрос!..
Сьцёпку ўсё гэта вельмі забаўляла, і ён з вялікай ахвотаю вышаў.
Яго правялі па турэмным дварэ і ўвялі ў нейкае памяшканьне. Гэта была канцэлярыя турмы. У ёй супрацоўнікі дэфэнзывы чынілі дапрос.
Сьцёпку прывялі ў пакой. За сталом сядзелі тры чалавекі. На стале ляжалі паперы і бізун. У вадным з сядзеўшых Сьцёпка спазнаў таго самага селяніна, які яго, даверчывага Сьцёпку, гэтак абдурыў.
— Куды дзеў Насту?! — горача крыкнуў на яго Сьцёпка.
Але, замест адказу, Сьпёпка пабачыў, як рука чалавека, у якога ён пытаўся, паднялася.
Сьцёпка пачуў моцны ўдар па галаве, заківаўся, але сабраў сілы і ўстаяў на нагах.
— Пан Ластоўскі! — прашапталі другія на вуха біўшаму Сьцёпку чалавеку, — пачакайце, ён яшчэ нам патрэбен.
І, зьвярнуўшыся да Сьцёпкі, яны ласкава запыталіся:
— Скажы, хлапчук, дзе быў атрад Мухі ў той час, калі цябе схапілі ў зямлянцы.
Сьцёпка маўчаў.
— Скажы-ж, мілы!.. — нежна зьвярнуўся да Сьцёпкі адзін з чыноўнікаў дэфэнзывы.
Сьцёпка маўчаў.
— Скажы, хлапчук, — не супакойваўся ён, — бо гэты дзядзька будзе моцна біць цябе, калі ня скажаш, — і чыноўнік паказаў на Ластоўскага.
Сьцёпка маўчаў.
— Гавары, халера праклятая! Шчанё бальшавіцкае!
— Гавары, бо скуру з цябе зьдзяром. Глядзі, вунь кроў ужо льлецца з галавы. Гавары, бо жывога месца на табе не пакінем…
Сьцёпка рашыў не вымаўляць ні слова. Дарма, што Сьцёпка малы, ён — ня здраднік.
