З вёскі, на сялянскім возе, з нарадам жаўнераў накіравалі ў горад.
Сьцёпка аб сабе не клапаціўся. Яго болей усяго непакоіла думка аб тым, што разам з ім няма Насты.
Ён чуў, як Ластоўскі казаў, што Насту ня будзе здаваць дэфэнзыве, што ён возьме яе з сабою.
Сьцёпка моцна ўзьненавідзеў гэтага „чалавека“, які так абдурыў яго і гэтак зьдзекваўся над усімі.
Сьцёпка думаў: „Лепей ужо ў турме быць, чым у яго руках“…
У горадзе ўсіх трох пасадзілі ў адну камэру. Апрача іх, там сядзеў яшчэ адзін хлапец.
— Ну, ты чаго зажурыўся? — зьвярнуўся да яго Сьцёпка.
Калі тут б‘юцца, — адказаў плачучы хлапец. — Ні за вошта пасадзілі ды б‘юцца!.. А за вошта вас?..
Сьцёпка нахмурыўся. Ён рашыў цяпер нікому нічога не гаварыць, апрача, як у лесе, сваім партызанам.
— За вошта-ж вас? — плакаў хлапец.
— Вось за тое самае… Зразумеў? — І Сьцёпка пад самы нос хлапчука падёс кулак.
Той з агідаю паглядзеў на Сьцёпку. Паўстанцы засьмяяліся.
Праз некалькі хвілін замок камэры глуха зьвякнуў. У камэру ўвашлі турэмнікі і разьвязалі паўстанцаў.
— Што, галубчыкі, папаліся? — запытаўся адзін з турэмшчыкаў у паўстанцаў.
Крыўдна стала Сьцёпцы, хоць у вуха бі, — крыўдна.
Самымі брыдкімі словамі рашыў Сьцёпка вылаяць турэмшчыка:
— Эх, капіталізма, сволач! Антанта!
— Маўчы, шчанок! — злосна крыкнуў турэмшчык і замахнуўся рукою на Сьцёпку.
Паўстанцы падскочылі з лавак і кінуліся да турэмшчыка.
Той грозна абвёў іх поглядам, але крануць Сьцёпку не рашыўся.
Турэмшчыкі вышлі. Паўстанцы зноў зарагаталі.
Прашло гадзіны дзьве…
Сьцёпка ніколі ня быў у турме. Усё яму было цікава — і лаўкі, на якіх чамусьці днём не дазвалялі сядзець, і краты на вокнах, і турэмная сьцяна за вакном і даўгі калідор за дзьвярыма, па якім хадзіў турэмшчык.
