польскі афіцэр. Як-бы там ні было, а трэба як хутчэй паведаміць аб гэтым атрад, можа ў яго ёсьць якія паперы, можа й сам будзе патрэбен. Хто, хлопцы, гэта выканае?
— Усе, усе згодны! усе пойдзем! — загудзелі хлопцы.
— Ну добра, дык вось што… Ідзеце ўдвох, Янка і Сьцёпка. Ён хоць малы, але ўжо ня раз быў у Мухі. А вы, хлопцы, па хатах, каб ня было ніякай падазроннасьці!..
Хутка на прызьбе нікога не засталося. Змоўклі хаткі, прытуліліся, пачалі драмаць.
13.
Ноч. Сьпіць вёска. Ня чуе, што вакол яе ланцугом сьціскаецца польскі карацельны атрад.
А ў цёмнай ночы ледзьве, ледзьве відаць цені кавалерыйскага налёту… Каля самых азяродаў атрад, па загаду Ластоўскага, спыніўся.
Чалавек 18 узброеных, з Ластоўскім наперадзе, паехалі ў вёску, а застаўшыяся падазронна сьвярлілі вачыма цямнеючыя хаткі вёскі.
Ззаду Ластоўскага ехаў вярхом на кані, трымаючыся дзвюма рукамі за сядло, стары паштовы чыноўнік, а побач яго ехала двое жаўнераў. І толькі ззаду гэтых трох фігур — апошнія кавалерыстыя.
— Дзе твая хата? — запытаўся Ластоўскі ў чыноўніка.
— Ды вось — першая з самага пачатку вёскі.
— Глядзі, пся крэў, калі толькі ты рыхтуеш здраду — згінеш, як подлая погань.
Чыноўнік маўчаў.
Пад‘ехалі да хаты. Сталі. Жаўнеры зьлезлі з коняй і, акружыўшы хату, пачалі з апаскаю падходзіць.
— Старык — наперад! — загадалі жаўнеры і з рэвольвэрамі ў руках, хаваючыся за яго плечы, пачалі падходзіць да дзьвярэй хаткі.
Стары пастучаўся ў дзьверы. Адказу ніякага. Усе яшчэ больш настаражыліся. Мацней пастучаўся стары. Зноў ціха.
Тады, па загаду Ластоўскага, з чатырох бакоў разам выбілі вокны ў хатцы чыноўніка і, наставіўшы дулы револьвэраў, чакалі.
Ластоўскі пісклівым голасам загадаў:
— Вылазь, ня то стшэляць бэндзем!
Адказу зноў няма.
— Вылазь, ня то запалім хату! — не супакойваўся Ластоўскі.
