8
У додніку прасыпалася вёска. Прасыпалася палахліва, трывожна ўздрыгваючы сівенькімі валасамі саламяных стрэх.
Вось ужо і коміны — люлькі вялізныя — закурылі ў паветра круцёлкамі дыму. А ясакары са сну ўсё яшчэ церабілі свае зялёныя галовы і з леньню пацягваліся. Толькі вераб‘і з надзвычайна паважным відам, нібы камісары ў абдзёртых кожкуртах, пачалі выходзіць на працу. У хатцы на канцы валасной вёскі жыла невялікая сям‘я паштовага чыноўніка, сям‘я з трох чалавек: старога чыноўніка, яго жонкі і дачкі Настулі. Стары чыноўнік, увесь свой век ня згібаўшы карка ад працы, дрэнна разьбіраўся ў тым, што навокал яго дзеецца. Ён бачыў толькі адно, што „палякі“ нападаюць на „Расію“ і быў дужа рад, што іх пачалі сьціскаць „расійскія войскі“.
 |
На месцы гэтага паведамлення павінна быць выява. Аднак тэрмін аховы правоў аўтара не закончыўся, таму яна не можа быць змешчаная тут. Калі выява пяройдзе ў грамадскі набытак, просьба на месцы гэтага шаблона паставіць {{Няма выявы}}. |
Маладая-ж Наста ўжо досыць разьбіралася ў тым, што гэта — барацьба клясаў. Яна была дзяўчынай сьвядомай. Усёю душою яна жадала, каб чырвоныя ўзялі верх; апрача таго Наста была шчыраю беларускай. Наста ня цуралася сваёй мовы і заўсёды гаварыла выключна пабеларуску, што вельмі абражала бацьку, які жадаў, каб яго дачка была „паненкаю“, а яна — на табе, усё роўна як „простая мужычка“.
Гэткія маленькія нязгоды жылі ў сямі паштовага чыноўніка, гэтымі нязгодамі было запоўнена духоўнае жыцьцё гэтай сямейкі. Але, ня гледзячы на ўсё гэта, сям‘я жыла вельмі дружна і спакойна: учора, як сягоньня, сягоньня, як учора.
