— А што яна робіць? — запытаў незнаёмы лагодным голасам, які так рэзка супярэчыў яго жабрацкай вопратцы і дужым плячам насільшчыка.
Тэнард‘е ганарліва адказала:
— Яна вяжа панчохі, калі вы хочаце ведаць. Панчохі для маіх дзяўчынак, у якіх іх няма і якія ходзяць таму босыя.
Чалавек зірнуў на босыя чырвоныя ногі Казеты і казаў далей:
— Калі-ж яна скончыць гэтую пару панчох?
— Гэтай гультайцы хопіць работы яшчэ на дні тры, на чатыры.
— А колькі можа каштаваць такая пара панчох, калі яны будуць гатовыя?
Тэнард‘е кінула на яго пагардлівы позірк.
— Па крайняй меры трыццаць су.
— А ці аддасце яшчэ вы іх за пяць франкаў?
— Ліха вазьмі! — усклікнуў адзін вознік з гучным смехам. — Пяць франкаў! Я думаю, можна.
Тут знайшоў патрэбным умяшацца сам Тэнард‘е.
— Вядома, судар, — сказаў ён, — калі гэта ваша фантазія, то мы можам аддаць вам пару панчох за пяць франкаў. Мы ні ў чым не адмаўляем нашым гасцям.
— Грошы прыдзецца заплаціць зараз-жа, — дадала жонка адрывістым і рашучым тонам.
— Я бяру гэтую пару панчох за пяць франкаў, — сказаў незнаёмы і потым, выняўшы з кішэні манету ў пяць франкаў, — дадаў: — і плачу за яе.
Потым ён абярнуўся да Казеты:
— Цяпер работа твая належыць мне. Гуляй, дзіця маё!
Шынкарка схавала грошы ў свой кашалёк, не вымавіўшы ні слова. Яна кусала губы, і твар яе набыў выраз нянавісці.
Казета, ледзь дыхаючы, адважылася запытаць:
— Сударыня, ці праўда, што мне можна пагуляць?
— Гуляй! — адказала гаспадыня страшным голасам.
— Дзякую вам, — сказала Казета.
І ў той час, як вусны яе выражалі падзяку гаспадыні, сэрца яе поўна было падзякі падарожнаму.
Тэнард‘е зноў пачаў піць. Жонка сказала яму на вуха:
— Што гэта за чалавек?
— Я бачыў мільянераў, — адказаў ён, — якія хадзілі ў такіх-жа пашарпаных сурдутах.
Казета адклала работу, але заставалася на сваім месцы. Яна заўсёды старалася як мага менш рухацца. Яна да-
