Перайсці да зместу

Старонка:Голы зьвер (1926).pdf/54

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

му ён зрабіў што нядобрае, дзіўна Горскі гаворыць, не зразумець яго… Лідачка чакала нечага іншага. Страшнейшага чакала. Цяпер ёй нават лягчэй, цяпер яна гатова й спрачацца. Ну што-ж там такога? Віктар таксама казаў, што ён адзін, што не прызнае грамадзтва. Ён так прыгожа казаў, ён захапляў сваёй сьмеласьцю, сваёй прыгожай рызыкай.

І Лідачка пасьмялела. Яна ўжо з усьмешкай — з хітраватай гарэзьлівай усьмешкай глядзела на Горскага, на яго нос, так сьмешна нацягнуты важнай сур‘ёзнасьцю. Хацелася самой гаварыць, зьдзівіць Горскага нечаканай заявай.

— Т. Горскі! Я шчыра дзякую вас за тлумачэньні, але для мяне гэта не навіна. Я шмат гаварыла з Яроцкім і знаю яго погляды на жыцьцё. Памойму, нічога тут няма страшнага. Я блізка што згодна з ім. Чалавек — эгоісты па сваёй уродзе, і ён такім павінен быць.

Лідачка наўмысьля падкрэсьліла апошнія словы і дэмонстратыўна, задорна зірнула на Горскага. Горскі ўстаў, пахадзіў па пакою. Спыніўся і паглядзеў на яе вострым лядзяным поглядам.

— Вашы словы для мяне тож не навіна. Я іх чакаў, яны падкрэсьліваюць правільнасьць маіх думак. Ха-ха! Значыць, вам падабаюцца гэткія людзі, вы гатовы далучыцца да іх по-