Мы зноў сьціхлі, сачылі за стрэлкай, якая паўзла на чацьвертую мілю. У вадным месцы мы стукнуліся аб нешта. Нас скалыхнула так моцна, што я баяўся, каб мы не перавярнуліся на бок. Мо’ гэта была вялізная рыба, а мо’ мы наляцелі на выступ скалы і стукнуліся. Мы ўсё кружыліся, як у віры, і спускаліся ўсё ніжэй ды ніжэй у цёмна-зялёную водную прастору. На цыфэрбляце цяпер было адзначана дваццаць пяць тысяч футаў.
— Мы бадай скончылі нашу падарож, — сказаў Маракот. — Летась мой Скатоўскі вымяральнік паказаў мне дваццаць шэсьць тысяч семсот футаў у самым глыбокім месцы. Мы будзем ведаць наш лёс цераз некалькі хвілін. Можа здарыцца, што мы разаб’емся. Можа здарыцца…
І ў гэтую хвіліну мы спыніліся.
Ніколі дзіця, паложанае маткай у пуховую калыску, не ляжала мякчэй, чым мы цяпер на самым глыбокім дне Атлянтыцкага акіяну. Мяккая, густая элястычная твань, на якую мы селі, была тым буфэрам, які выратаваў нас. Мы крыху пахісталіся на гэтым месцы, і гэта было добра, бо мы селі, здаецца, на невялікі ўзгорак, які парос густой вязкай тваньню. Ціхенька хістаючыся, мы знаходзіліся ў роўнавазе. Была небясьпека, што мы перакулімся на бок, але, урэшце, клетка наша села добра і стала нярухомай. У гэты самы час профэсар Маракот, гледзячы шырока расплюшчанымі вачыма праз свой ілюмінатар, зьдзіўлена крыкнуў і пагасіў сьвятло.
